پس از ظهور موتورهای الکتریکی و تغییرات چشمگیر در تولید و مصرف انرژی الکتریکی، یکی از مسائل مهم اصلاح مصرف انرژی و افزایش بازده کاری از طرفی و جلوگیری از استهلاک قطعات الکتریکی و مکانیکی از طرف دیگر، توجه محققان و دانشمندان را به سمت ابداع تجهیزاتی در این خصوص سوق داد. تا پیش از گسترش علم الکترونیک در حوزه نیمه هادی‌های قدرت، از آنجایی که راه اندازی الکتروموتورها به خصوص در توان بالا، نیازمند جریان کشی‌های اولیه بسیار بالا (حتی تا 16 برابر جریان نامی) بود؛ روش‌هایی برای جلوگیری از این مسئله و راه اندازی پلکانی الکتروموتورها ابداع و اجرا شده بود. این روش‌ها عبارت بود از:
الف) راه اندازی الکتروموتور ها با استفاده از مقاومت اولیه
ب) راه اندازی الکتروموتور با استفاده از اتو ترانس
ج) راه اندازی الکتروموتور با استفاده از سیم پیچی های چند بخشی در الکتروموتور
د) راه اندازی الکتروموتور با استفاده از مدار ستاره-مثلث
و…

جدا از راه اندازی پلکانی الکتروموتورها و جریان کشی کمتر، از آنجایی که تمامی الکتروموتورها از طریق شفت و فلایویل به دیگر قطعات مکانیکی متصل هستند؛ این روش‌ها سبب استهلاک کمتر قطعات مکانیکی الکتروموتور و قطعات مکانیکی متصل به آن نظیر کوپلینگ ها، شفت‌ها، گیربکس‌ها، پروانه‌ها و… می‌شد. اما آنچه که در اولویت ساخت سافت استارتر در کنار این روش‌ها وجود داشته سه مسئله بوده است؛ نخست کاهش مصرف انرژی در زمان راه اندازی و توقف الکتروموتور (لزوماً در زمان توقف همواره به دنبال روش شفت آزاد برای توقف الکتروموتور نیستیم)؛ دوم افزایش طول عمر قطعات و کاهش استهلاک آنها و سوم، امکان حفاظت همه جانبه از الکتروموتورها در برابر اتفاقات و خطاهای الکتریکی قابل رخداد است. پس می‌توان گفت که علت اصلی ساخت دستگاهی به نام سافت استارتر در جهت تحقق این سه مسئله بوده است.

سافت استارتر یا راه انداز نرم یک تجهیز الکترونیک قدرت است که به منظور راه اندازی آهسته و پیوسته الکتروموتورها ساخته شده و در نمونه‌های پیشرفته آن امکان محافظت از الکتروموتورها در برابر یکسری خطاهای الکتریکی فراهم است. اگرچه نام فارسی آن راه انداز نرم است؛ اما در بازار با نام انگلیسی آن بسیار شناخته شده تر است. این تجهیز از نظر ساختمان کلی به چهار بخش تقسیم شده است: ترمینال‌های قدرت، مدار قدرت، ترمینال‌های کنترل (در مدل‌های پیشرفته) و مدارهای آن و در نهایت بدنه تجهیز. سافت استارتر از قطعه‌های نیمه هادی قدرت با عنوان تریستور برای هر فاز استفاده می‌کند. هر فاز شامل دو تریستور به صورت موازی و معکوس به هم است که با نام تجاری ترایاک شناخته می‌شود.

تریستور نوع خاصی از دیود بوده که دارای یک پایه فعال ساز است. زمانی که پالس لازم به پایه فعال ساز داده می‌شود؛ جریان برق موجود از ترمینال ورودی به سمت ترمینال خروجی شار می‌یابد. ارسال پالس لازم به پایه فعالساز تریستور، وظیفه مدار کنترل دستگاه است که بر اساس تنظیمات صورت گرفته توسط اپراتور است. پس می‌توانیم بگوییم که در یک سافت استارتر حداکثر از 6 تریستور استفاده کرده‌ایم. حال ممکن است برای کاربران این سؤال ایجاد شود که چرا از همان دیود و یا ترانزیستور استفاده نکردیم و به سراغ قطعه جدیدی بنام تریستور رفته‌ایم؟ جواب این سؤال در دو نکته بسیار مهم نهفته است: اولاً از دیود استفاده نکردیم، چون نیازمند تجهیزی هستیم که بتواند در حالتی که سه فاز را با هم داریم؛ قابل کنترل در زاویه‌های مختلف باشد و این امر با وجود پایه گیت تریستور فراهم می‌شود. ثانیاً از ترانزیستور استفاده نکردیم زیرا ترانزیستور تجهیزی برای فرکانس‌های بالا و ولتاژهای بسیار پایین می‌باشد.